Het gemeentebestuur van Denderleeuw presenteert via een persbericht haar interne taalbeleid als iets nieuws, maar in werkelijkheid is dit niets meer dan een late erkenning dat de bestaande taalwetgeving jarenlang niet consequent werd toegepast. Ondanks wat men op de gemeenteraad steeds beweerd heeft. En ook nu wordt er nog steeds heel wat Frans gesproken… Politici moeten dan ook zelf het goede voorbeeld geven: schepenen die anderstaligen meenemen naar hun bureau om verder in het Frans te praten, kandidaten van de meerderheidspartijen die in het Frans, Swahili, enz. campagne voeren, enz. Vlaams Belang wil geen vage beloftes, maar concrete daden.
Cijfers Kind en Gezin:De cijfers spreken immers boekdelen: volgens Kind en Gezin sprak in 2023 nog slechts 56,3% van de moeders Nederlands met hun kind, terwijl 34,5% Frans sprak. In 2014 waren die cijfers nog respectievelijk 73,4% en 16,1%. Dit is een dramatische achteruitgang. Cijfers: https://www.opgroeien.be/kennis/cijfers-en-onderzoek/taal-en-nationaliteit/cijfers-op-maat#toc-taalsituatie
Babbelonië: een dure praatclub zonder impact: De gemeente schermt met initiatieven zoals Babbelonië, een informeel praatclubje dat de Denderleeuwse belastingbetaler jaarlijks zo’n 17.500 euro kost (meer dan in Ninove!). Gemiddeld komen op deze sessies slechts 20 à 21 anderstaligen op af. Op geen enkel moment wordt gemeten wat dit nu eigenlijk oplevert en of het belastinggeld nuttig besteed wordt. Volgens het Vlaams Belang is Babbelonië een verspilling van belastinggeld en daarom stellen wij voor om Babbelonië over te laten aan het vrijwillige initiatief, bvb. via een geldinzameling zoals in Ninove. Onze partij zal dit dan ook voorleggen op de gemeenteraad.
Striktere taalverplichtingen en kordate communicatie: Vlaams Belang eist dat de verplichting om Nederlands te leren niet beperkt blijft tot leefloners, maar gekoppeld wordt aan alle sociale voordelen en gemeentelijke diensten. Daarnaast moet er een kordate communicatiecampagne komen die duidelijk maakt dat Denderleeuw een Nederlandstalige gemeente is. Wie daar niet mee akkoord gaat, moet beter elders gaan wonen: daar waar men dezelfde taal spreekt. Dat moet dus ook zo gecommuniceerd worden. Langs de invalswegen moeten ook grotere en meer esthetische borden met de slogan ‘Welkom in onze Vlaamse gemeente’ geplaatst worden om het Vlaamse en Nederlandstalige karakter van onze gemeente te onderstrepen.
Lokale handelaars moeten er ook op gewezen worden dat Nederlands de voertaal is in Denderleeuw. Het is onaanvaardbaar dat sommige handelaars enkel Frans of een andere taal spreken, of net zoals Bpost-medewerkers die meteen naar het Frans overschakelen. Ook hier moet het gemeentebestuur een veel actievere rol in opnemen.
Conclusie: Eerst zien en dan geloven! Uiteindelijk is er vooral nood aan een strengere handhaving van de taalwetgeving en een meer afdwingbare taalintegratie. Het gemeentebestuur moet stoppen met vrijblijvende initiatieven die zeer weinig uithalen en eindelijk een daadkrachtig taalbeleid + bijhorende communicatiecampagne voeren. Vlaams Belang zal alleszins blijven strijden voor een Denderleeuw waar het Nederlands de enige voertaal is en blijft.
