Desondanks het plotse overlijden van zijn zoon Danny op de mooiste dag van het jaar, respectievelijk zondag 14 mei 2017 moederkesdag, besloten Sigmond en Marie-Therese toch ook dit jaar weer de herdenking van de landing in Normandië bij te wonen. Dit deden ze dit jaar al voor de 23ste keer op rij, was het passend of niet, onze andere kinderen raden ons aan om toch te gaan, Danny zou dit zeker ook zo gewild hebben. Het verhaal laten we aan Sigmond zelf over.
We vertrokken dan maar op zaterdag 3 juni, bij onze aankomst in het verblijf in de gemeente Ver Sur Mer werden we opgewacht door een paar vrienden die we er door de jaren heen hebben leren kennen, zij waren vooraf op de hoogte gesteld van het overlijden van onze zoon. De burgemeesters van Ver Sur Mer, St. Cros Sur Mer, en Crepon, waar wij aan de herdenkingen zou deelnemen, waren met ons zeer begaan en spraken ons moedige woorden toe. Mijn vrouw Marie-Therese zou dit jaar geen vaandel en uniform dragen, maar wenste vanop de zijlijn wel het foto toestel te hanteren.
We namen deel op 4-5 en 6 juni, waar ik telkens het Engelse vaandel droeg aan de 8 monumenten. Het vaandel werd ons jaren terug geschonken door Bertha Cobbaert uit Ninove, die in 1948 huwde met de Engels bevrijder Joe William Mann die als eerste op de moto Ninove op 3 Sept. 1944 binnen reed bij de bevrijding, zij gingen na hun huwelijk te Ninove naar het Engelse Brighton wonen. “6 juni was de grote dag 73 jaar geleden tijdens de landing, maar is ook mijn 73ste verjaardag, ik ben die dag geboren te Denderhoutem op 6 juni 1944″, verteld Sigmond. 
Tijdens de herdenking aan de drie monumenten te Ver Sur Mer aan zee kreeg ik het steeds moeilijker, met betraande ogen trachtte ik het vaandel hoog te houden samen met tal van plaatselijk en buitenlandse vaandrigs. Ik trachte mijn ontroering met de dood van onze zoon Danny in het achterhoofd te verbergen, door op mijn tanden te bijten. Toch hield ik stand, als ik bedacht wat onze bevrijders 73 jaar geleden hadden afgezien. Duizenden onder hen werden ter plaatse neer gekogeld of stierven er een verdrinkings-dood, of werden voor hun leven verminkt. 
Ik deed mijn plicht als vaandrig, mijn vrouw Marie-Therese als fotograaf buiten beeld, mijn verjaardag werd in der minne afgesloten in een dorpsrestaurantje met wat frietjes en een potje mosselen, bij een stevige pint. Het was dit jaar niet als alle vorige 22 jaren, in de late namiddag werd toen een danspasje gezet op het herdenkingsplein te Arromanches. Dit jaar reden we naar ons verblijf, want feesten zat er deze keer niet in, en we kropen dan maar vroeg onder het deken. Op woensdag 7 juni beslisten we dan maar terug te keren naar het pittoreske Ninove, gezellig bij de rest van de familie. alias Sigmond “ Chico”.
