Zoals we eerder al bekend maakten in onze berichtgeving zijn sedert begin dit jaar 10 brandwondenpatiënten uit onze regio de uitdaging aangegaan om de Mont Ventoux te beklimmen. Een initiatief dat op de steun kon rekenen van de Heerzeelse brandweer. Na 6 maand hard werken (trainen) vertrokken 9 patiënten vorige week richting Mont Ventoux om hun doel te bereiken. Een doel dat voor velen ook een droom was. Sommigen met aangepaste fietsen, sommigen met een bang hartje gingen zij met de steun van hun buddy’s ( vrijwilligers die de patiënten persoonlijk hebben begeleid voor en tijdens hun klim ) aan de slag om de Mont Ventoux te beklimmen (26,5 km ). Anoniem, weg van de camera’s en media – enkel hun team zoals ze ook wensten.
Gezien de hoge temperaturen die dag werden er door de medewerkers van de Stichting Brandwonden en LMplus extra maatregelen getroffen om de brandwondenpatiënten extra af te koelen tijdens hun klim. Enkele patiënten hebben door hun brandwonden een nieuwe getransplanteerde huid gekregen waardoor ze niet kunnen transpireren en dus sneller oververhit kunnen geraken.
Na ruim twee uur klimmen bereikte de eerste brandwondenpatiënt de top, de laatste haalden de top na ruim 3 uur klimmen. Op zich een fantastische prestatie die op luid applaus kon rekenen van de andere fietsers op de top van de Mont Ventoux. 9 brandwondenpatiënten die 6 maand geleden nog geen berg hadden opgefietst na hun ongeval. Sommigen zelfs nog nooit op een koersfiets hadden gezeten, nog niet gehoord hadden van klikpedalen. Bereiken samen met hun buddy’s hun doel – de Top van de Mont Ventoux. Een toonbeeld van moed , doorzetting, vriendschap , emoties – maar vooral een beeld weergeven dat een brandwonden-slachtoffer ook maar een mens is. Achter de littekens en de lichamelijke beperkingen die zichtbaar zijn zit binnenin een mens van vlees en bloed. Een mens met gevoelens en emoties die hun plaats verdienen in onze maatschappij.
Zo kreeg coördinator, Stefaan Lauwaert van de Stichting Brandwonden deze mooie tekst van één van de patiënten na de klim van de Mont Ventoux. ’t Klikte tussen jong en oud. ’t Klikte met de nieuwe fiets. ’t Klikte met de klikpedalen. ’t Klikte met de buddy’s. Toppies!
Lotgenoten: Allemaal door de hitte getekend. Bondgenoten: Allemaal hetzelfde op hun bucketlist: “De Mont Ventoux per fiets beklimmen”. Samen en alleen trainen. Voor sommigen vanaf nul beginnen. Mijn fiets, mijn vriend. Kilometers winnen. Hoogtemeters verhogen. En als laatste… de Cauberg nog eens kauwen.
Klaar om de eigen grenzen te verleggen op 19 juni. Gepersonaliseerd, modieus drukpakje aan. Klik met de pedalen. We zijn vertrokken. Niet te snel. Zich niet verbranden. Niet vergeten drinken en eten. Op eigen tempo langs de flanken naar die kale top… urenlang. Het verzet verzetten om die berg te verzetten. Van opgeven… geen sprake. En dan… die laatste bocht. Eindstreep in zicht… Tranen van geluk en ontroering… De euforie!
Dank aan: De inrichters voor dit fantastisch initiatief. Alle sponsors. Alle buddy’s. Last but not least: mijn trouwe vriend, mijn fiets die mij naar de top van de Mont Ventoux bracht.
