Vooreerst een late kerstwens en een vroege nieuwjaarswens! Dit is geen Rode Vaan. Wie me kent, weet beter dan dat. Ik had en heb een lichtblauwe wimpel (D66 à la Flamande). In deze tijden van echte of pseudo vredeswensen prijkt de SP.A van Aalst op de voorpagina van (of all newpapers!) De Standaard. Dergelijk artikel verwacht men eerder in De Morgen, maar deze “progressieve” krant zwijgt ietwat te zedig. Wat we nu meemaken binnen de rode familie van onze stad (en eigenlijk binnen de regio), is feitelijk de aangekondigde spreidstand van een Vlaamse partij op drift. Zeker in Aalst dat ter zake dienst doet als politiek laboratorium voor de SP.A. Deze pijnlijke situatie binnen de plaatselijke SP.A is het gevolg van 2 duidelijke fenomenen : vooreerst de alomtegenwoordige (en eigenlijk onnodige) schrik voor de NV-A, waar alle Vlaamse partijen aan lijden. Ook Rood ziet de macht verglijden, de postjes verminderen, de financiële sluizen verzanden. Alhoewel Groen! en PVDA eerdere concurrenten zouden moeten zijn, zit ook de SP.A als een rillend konijn in de hoek van de kamer te staren naar de cobra NV-A zonder zich durven te bewegen. Ook in Aalst. Het 2de fenomeen is intrinsiek veel erger : de tweespalt tussen het in vraag gestelde salonsocialisme (exponent van Van de Steen-Cottyn, Casaer, …) en de eerder back to the roots socialisten (De Smedt, Van de Putte …). Tussen zij die kiezen voor macht en inkomen en zij die kiezen voor principes en offers. Daar tussenin bevindt zich de fractievoorzitter Jacobs die de ondankbare taak heeft om loyalisme aan de coalitie te koppelen aan de principes van het socialisme. Of het lukt? Twijfelachtig naarmate mei 2014 nadert? Let wel, SP.A is niet de enige politieke partij die in hetzelfde bedje ziek is. CD&V zit zich ongegeneerd tegen de NV-A aan te schuren in de hoop dat ze samen een zelfde electorale flow zullen kennen (onmogelijk, want de tijger haalt het van de kat). Open VLD communiceert met knikkende knieën, wetende dat haar federale avontuur niet opweegt tegen haar gewestelijke afwezigheid. Alleen op Europees vlak hebben de liberalen een echt merk “Mister Europe Verhofstadt”, maar federaal en gewestelijk niet. Om federaal te overleven en gewestelijk de (povere) meubelen te redden, weet Open VLD niet van welk hout pijlen te maken (alhoewel dé goede houtsoorten voor het rapen liggen). Vlaams Belang brandt kaars na kaars om “echt” te overleven. Zwarte zondag ligt ver weg en wordt een lichtgrijze. Groen! heeft wat wind in de zeilen en is voor sommigen het linkse alternatief. PVDA wint sympathie bij de die harders van de left wing. LDD is te vergeten. Rossem een mini fenomeen. Dus SP.A van Aalst is een curiosum in het labo van de politiek. De sirenenzang van de NV-A lokt velen naar haar slagschip om alsnog tegen de klippen kapot te varen. Een linkse partij zou zich daar niet mogen aan gelegen laten en een eigen koers varen : authentiek, autonoom en niet salonfähig!
Wait and see! Come and see next week!
AE.Bogaert
